Opis
INFORMACJE DODATKOWE
Ikona Mandylion, ręcznie pisana zgodnie z kanonem bizantyjskim.
- rozmiar – 21 x 26cm
- technika: tempera jajowa (emulsję służącą do malowania tworzy żółtko z białym winem połączone z roztartymi pigmentami mineralnymi)
- materiał: deska z drzewa liściastego
- szpongi, czyli poprzeczne kawałki drewna umieszczone z tyłu deski w celu jej wzmocnienia
- lewkas (deska pokryta jest gruntem wykonywanym na bazie kredy szampańskiej i kleju króliczego).
- ikona zabezpieczona jest kilkoma warstwami oleju twardoschnącego.
- złoto na nimbie
WZÓR I HISTORIA
Mandylion – występuje w ikonografii od VI wieku. Nazwa pojawia się w źródłach począwszy od XII w., a wywodzi się od późno greckiego mandilion – ręcznik, chusta lub semickiego mindil.
Mandylion przedstawia oblicze Chrystusa wpisane w nimb krzyżowy, ukazane na białej chuście, przymocowanej za dwa górne rogi. Centralnym elementem kompozycji jest zamyślone, niekiedy surowe ale przede wszystkim nieskończenie miłosierne Oblicze Zbawiciela. Na jasnym tle chusty niemal idealnie symetrycznie po obu stronach głowy rozłożone są kosmyki długich włosów i brody. Wokół głowy Chrystusa znajduje się tzw. nimb krzyżowy, atrybut ikonograficzny przysługujący jedynie Zbawicielowi, przypominający o jego śmierci na krzyżu. Na nimbie wypisane są greckie litery oznaczające „Jestem Który Jestem” – imię Boga, przynależne też Boskiej naturze Chrystusa oraz skrót imienia IC XC (z staro- cerkiewno-słowiańskiego Iisus Christos).
Na zdjęciu ikona z końca XV – pocz. XVI w. Miejsce powstania / znalezienia: Ruś południowo zachodnia – dawne Województwo Ruskie.
