Opis
INFORMACJE DODATKOWE
Ikona Deesis, ręcznie pisana zgodnie z kanonem bizantyjskim.
- Rozmiar – 45 x 21cm
- Technika: tempera jajowa (emulsję służącą do malowania tworzy żółtko z białym winem połączone z roztartymi pigmentami mineralnymi)
- Materiał: deska z drzewa liściastego, pokryta lewkasem, szpongi
- złocenie na nimbach.
WZÓR I HISTORIA

Deesis (łac. z gr. δέησις „modlitwa, prośba”) – motyw związany z ikonografią chrześcijańską. Polega na trimorhionicznym (trójczęściowym) obrazowaniu osób świętych – centralną osobą jest Chrystus jako Pantokrator, obok Maryja, następnie Jan Chrzciciel. Często też kompozycja uzupełniana jest o znajdujące się poniżej postacie aniołów, świętych, apostołów lub proroków – wtedy powstaje tzw. Wielkie Deesis. Przedstawienie Deesis wiąże się z Sądem Ostatecznym i wyraża wiarę w Maryję, Jana Chrzciciela i innych świętych, jako przedstawicieli ludzkości i orędowników za grzesznych, proszących Boga o łaskę.
Bywało, że kompozycja Deesis nie była jedną ikoną, ale trzema oddzielnymi ikonami umieszczonymi obok siebie lub składaną ikoną potrójną (gdzie Bogurodzica i św. Jan byli umieszczeni na skrzydłach ikony). W domach obrządku prawosławnego, zwłaszcza na Rusi, w kąciku modlitewnym również komponowano ikony w układ Deesis z tym, że Jana Chrzciciela zastępowano Mikołajem Cudotwórcą.
Wschodnie ikony Deesis znane były już w VI–VII w. Po przezwyciężeniu ikonoklazmu w IX-XI w. była umieszczana na architrawie (pozioma belka, podtrzymująca belkowanie) templonu świątyń bizantyjskich. Na Rusi przekształciła się w rząd Deesis tzw. wysokiego ikonostasu.
Na zdjęciu Deesis, ikonostas w cerkwi św. Proroka Eliasza w Jarosławiu, początek XVIII wieku